สนธิสัญญาฟลามิงโก — จิราภรณ์ วิหวา

ก่อนอ่านไม่รู้รายละเอียดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้มา รู้แค่ว่านี่คือนวนิยายเล่มแรกของจิราภรณ์ วิหวา และถูกดำเนินเรื่องราวทั้งหมดด้วยสัตว์ที่พูดได้

นั่นคือสิ่งที่รู้ก่อนอ่าน

ผ่านไปบทแรกด้วยการดำเนินเรื่องราวของคู่รักชาวแมว การไม่ลงรอยกันตามประสาคู่รักที่มีให้เห็นอยู่บ่อยๆ ก็ยังเดาทิศทางไม่ออกว่าเรื่องราวจะบอกเล่าถึงเรื่องใด

แต่เมื่ออ่านไปสักพัก ก็อดประหวัดมิได้ว่าเรื่องราวที่อ่านมีอะไรซุกซ่อนอยู่ในเรื่องราวฉาบเคลือบนี้ รวมไปถึงเหตุการณ์พานให้อดคิดไม่ได้ว่านี่คือเหตุการณ์ทางสังคมและการเมืองที่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากการรับรู้ของเรา

นั่นทำให้อดคิดไม่ได้อีกว่าสัตว์เหล่านี้คือสมการที่สามารถถอดออกมาได้เป็นตัวของมนุษย์

เรื่องราวของแมวคู่รักชนชั้นกลางที่มีอาชีพเป็นนักสร้างสรรค์ ‘มี’ แมวสาวด้านการสื่อสารด้วยการเขียน และทอนน์ นักสื่อสารด้วยดนตรี ทั้งคู่พบเจอกับความซ้ำซากในชีวิตคู่ ความเบื่อหน่ายของอีกฝ่ายที่ไม่จดจำรายละเอียดเล็กน้อย ซึ่งก็ไม่แปลกใจในนิสัยของผู้หญิง

จนกระทั่งเธอได้พบกับนกฟลามิงโกนักธุรกิจหนุ่ม กับธุรกิจของการสร้างตู้สาธยายความลับ เพื่อแลกกับพลังงาน มีได้เข้ามาพบกับความลับอีกชั้นหนึ่งว่าความลับที่ถูกแลกเปลี่ยนนั้น นักธุรกิจหนุ่มสามารถเข้าถึงได้โดยส่วนตัว

มีทำสัญญาส่วนตัวที่ทำให้เธอนั้นสามารถเข้าถึงความลับเหล่านั้นได้เพื่อหาวัตถุดิบในการสร้างสรรค์ผลงานของเธอ เธอเข้าถึงความลับหลากหลาย ไม่ว่าจะเป็นเรื่องราวเล็กน้อยค่าพลังงานต่ำ ไปจนถึงเรื่องราวไร้ศีลธรรมที่อยู่ในเมืองที่ศีลธรรมสูงส่ง

ธุรกิจก็คือธุรกิจ ธุรกิจความลับที่ให้ใครก็ได้มาบอกเล่าความลับเพื่อแลกเปลี่ยนเป็นพลังงาน ถูกตลบหลังด้วยเจ้าของธุรกิจสามารถเข้าถึงข้อมูลเหล่านั้นได้และนำข้อมูลให้เหล่านักสร้างสรรค์ได้เข้าถึงได้อย่างง่ายดาย เรื่องส่วนตัวที่อนุญาตด้วยการแลกเปลี่ยนถูกทำให้เป็นวัตถุดิบชั้นดีในงานของนักสร้างสรรค์

เรื่องราวที่มีสัญลักษณ์ซุกซ่อนอยู่มากมายที่ดูจะเข้ากับเหตุการณ์บ้านเมืองตอนนี้ อย่างบทสนทนาของตัวละครที่บอกว่า “ตัวฉันที่คุณสร้าง กับตัวฉันที่ฉันสร้างเลยไม่เหมือนกัน” ไม่ต่างอะไรกับการที่หลายคนผลักอีกฝ่ายไปอยู่อีกฝ่าย ที่เราเห็นบ่อยๆ ในคอมเมนต์เฟซบุ๊คการเมือง

ความรุนแรงที่แฝงอยู่ในบ้านเมืองที่อ้างว่าสงบ คน(สัตว์) ที่ถูกปืนจากผู้ที่อยู่เหนือกฏหมายยิง เราไม่ได้สามารถที่จะทำอะไรได้

ความลับมีค่าที่รัฐต้องการ จนต้องถูกกองทัพเข้ามาแทรกแซงธุรกิจ บอร์ดบริหารที่เป็นนอมินีของรัฐบีบให้นักธุรกิจออกจากตำแหน่ง การถูกข่มขู่จนต้องลี้ภัย ผลพวงที่เกิดขึ้นหลังจากรัฐที่สามารถเข้าถึงความลับได้ มองดูดีดีสุดท้ายประชาชนได้แต่มองตาปริบๆ โดยไม่สามารถทำอะไรได้

ความซ้ำซากในสังคม พ่อที่พูดความหลังเก่าเก็บ รัฐบาลที่ย้ำเสมอว่าทำทุกอย่างเพื่อประเทศชาติ คำพูดซ้ำซากที่สร้างขึ้นมาเพื่อปิดบังความอ่อนแอของตนในห้วงเวลาที่ไม่มีอะไรใหม่ สุดท้ายตัวละครกับปัญหาชีวิตอิงสังคมต้องตัดสินใจว่าเราจะยังคงอยู่กับความซ้ำซาก หรือเราควรจะก้าวไปสู่สิ่งที่ใหม่กว่าตามที่หวัง

ค่อนข้างประหลาดใจและผิดคาดเหลือเกินกับผู้เขียน นี่คือนวนิยายเล่มแรกที่เขียนขึ้นมาจากความอัดอั้น และประสบการณ์ของตน ซึ่งเราคิดว่าการตั้งชื่อว่ามี คงน่าจะพ้องกับตัวเธอ (me) ผนวกเข้ากับงานเขียนกลิ่นเดิมที่เราคุ้นตา การสาธยายอาหารที่หากคุ้นเคยกับผู้เขียนก็น่าจะนึกถึงเธอได้อย่างไม่ยาก รอคอยการบ่มของเธอ ที่จะกลายเป็นผลงานเล่มต่อไปในอนาคต

ป.ล. ชอบรายละเอียดเล็กๆ ที่ใส่เข้ามาขำอย่างพวก สิทธิสัตวชน อะไรประมาณนี้ ดูเป็นการใส่ที่ตลกดี

ป.ล. ตลกที่ในเรื่องมีรถไฟความเร็วสูงไปเชียงใหม่แล้ว เลยอนุมานว่านี่ต้องเป็นนิยายอนาคตหลายสิบปีอย่างแน่นอน